จุดเริ่มต้นของบอย ท่าพระจันทร์นั้น เกิดจากความเริ่มหลงไหลพระเครื่องตั้งแต่อายุแค่ 13 ปี โดยเขาย้อนเล่ากลับไปว่า ก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไปที่ชอบเล่นรถทามิย่าของเล่นสุดฮิต(ในตอนนั้น) ซึ่งกวาดรางวัลจากการแข่งขันมานับไม่ถ้วน แต่จุดเปลี่ยนอยู่ที่เมื่อเข้าไปบวชเณรช่วงหน้าร้อนที่พุทธมณฑล บรรดาเณรที่บวชอยู่ด้วยกันได้เอาพระเครื่องมาโชว์กันอย่างสนุกสนาน แต่ตัวเขานั้นกลับไม่มีพระเครื่องเป็นของตัวเองเลยแม้แต่องค์เดียว นั่นทำให้เมื่อสึกออกมาแล้วเด็กชายบอยได้นำรถทามิย่าของตัวเองไปแลกพระเครื่องกับเพื่อน ๆ แถวบ้านนั่นคือจุดเริ่มต้นของความหลงไหลพระเครื่องของบอย ท่าพระจันทร์อย่างแท้จริง

ด้วยความรักในการดูพระเครื่องอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ทำให้บอยเข้าไปคลุกคลีอยู่กับเซียนพระในตลาดพระเครื่องที่ใหญ่ที่สุดในเวลานั้นคือ “ท่าพระจันทร์” โดยช่วงแรกก็อาศัยครูพักลักจำจากผู้ใหญ่ที่เคารพนับถือแลกกับการเฝ้าตู้เช็ดตู้พระเครื่องพลางเดินหาพระเครื่องมาปล่อยทำกำไรสั่งสมประสบการณ์อยู่หลายปี บวกกับความที่ชอบศึกษาหาความรู้ใส่ตัวอยู่ตลอดจรทำให้จากเด็กคนหนึ่งที่ไต่เต้าจากไม่มีอะไรเติบโตมาจนดูพระเก่งกาจ สามารถฟันธงเรื่องพระแท้และปลอมได้กล้าจ่ายตังค์หลักแสนหลักล้านได้ จนเซียนพระด้วยกันให้การยอมรับอย่างมากมายจนเป็นที่ยอมรับในวงการพระเครื่อง

เมื่อถามถึงนิยามของคำว่า “เซียนพระ” บอยตอบว่า “ถ้าจะใช้คำว่าเซียนก็ต้องมีความรู้เป็นผู้เชี่ยวชาญ ผู้ที่วิเคราะห์แล้วสามารถควักกระเป๋าจ่ายตังค์ได้อันนี้คือเซียน แต่ถ้าคนพูดเยอะคุณจะพูดอะไรก็ได้รู้ทุกอย่างได้แต่สุดท้ายคุณไม่กล้าจ่ายตังค์อันนี้ไม่ใช่เซียน”